تاریکی

...آه
کجاست آن همه رویاهای مدام
حالا شبها که می خوابم
انگار چشمانم یادشان میرود خواب ببینند
...کاش زود تر کسی تاریکی را باور کند
وگر نه مجبور میشویم
سو سوی آخرین باور را هم
...قربانی قهر  خورشید کنیم